Kimse Konuşamadı ile İlgili İç Dökmece

Susmuşlar epey, susturulmuşlar belki birden bire. Kolaymış da susmak. Gönüllü unutuşa kapıldıklarını zannedivermişiz öylece.

Cenin halinin huzuru yoktu fakat bu suskunlukta. Dostunun yanında sarılabildiğin sessizliğindeki ferahlık da, yoktu. Pes edip soluğu kalemde buldu şairler. Akan gözlerinin mükafatını göremediklerinden tüm bu uyumalara, yazmalara bağlandılar umarsızca. Kapıyı gürültülü kapattılar yazdıkça, akıttıkça, defalarca!

Sanatın kaçamaklarından faydalanmak, anlaşılmaz olmak istemiyorsun. Bir kerecik yalın, apaçık olmak istiyorsun. Sezdirmek, sembolistlik uzak dursun istiyorsun. Yorgun düştüğünde kollara atlayıp dümdüz netleşmek, denizlerde uçsuz bucaksız olabilmeyi düşlüyorsun.

Aşikarlıklarını görebiliyorum. Hissediyorum.

Sokak İnsanları

Koridorun sol çaprazında oturan sarışın kadına usulca sarılmak istiyorum. Hangi neden böyle anlamsız bir sevgi yaşatıyor olabilir kaburgalarıma! Çocukluğumda parçalanan oyuncaklarımın aklıma düşmesi mi, yoksa tam da bu sefer tamam dediğimde güvenimi yıkan insanlar mı? Kırılmış halimi andıran gülümsemeleri gördüğümde duyduğum yakınlık mı? Yalnız başına kim ne işle uğraşıyorsa uğraşsın, önündekine iyice dikkat kesilen bu insanlar öyle masum geliyor ki gözüme, onları başka türlü görmek istemiyorum.  Büyüsü bozuluyor, kaybedecek bir mabed aramıyorum.

Sadece kitabının yaprakları arasında kaybolan kadına değil, sol hizamda boşalan koltuğa geçip, cenin pozisyonunda yatan gence de sarılmak istiyorum. Bir sokak insanıyımdır belki, bilmiyorum. Sahilde vücudunun uzuvlarına yer açan insanların hareketlerine benzeyen bir şekilde başını yerleştirdi koltuğuna. Arkamda karanlıktan faydalanıp öpüşen çiftin gülüşmelerine inat tam da karşılarında yalnızlığın kutsallığını sunuyordu. Çekinmeden! Ortaklarının karşısında. Bu ışıklı kutunun içindekiler, en soylu anlarımızda, yolculukta yakalamıştık birbirimizi. Bileti yanlarında olanlar, ortaklar!

ESKİTİLMİŞ YAZ

“Döküldü bu soğuk geceye, soluma kazıdıklarım.” demek istediğinde en içim, ademoğlunun hastalığıydı bu diye hatırlarım. Kaçtığından yakalamaya tenezzül etmediğim. “Bırakın gitsin!” dediğimde burkulduğum. Hoşlarına gitmişti değil mi? Ne zaman keyfe düşsek beklerler münzevi halimizi. Hoyrattır buranın insanları bu yaz vakti. İçtenliklerine aldanmışız heyhat. Bak! İnandığımız masallar düşmüş yerli yersizce. Kandırılmış suretimizse kadehlerle kalmış, sevişmişler eskitilmiş eşikte.
 

Siyah Ses Pembe Kurdele

Bana bu saatten sonra kim seslenecekti ki?
Hangi pembe kurdele bilecekti,
Bendeki esintiyle solduğunu?
Hangi neden döndüre bilecekti beni yolumdan?
Bir vukuat olsaydı diye yanacak içim şimdi.
Keşkelerle son buldu yine,
Sonların en korkuncuydu…

Saçlar

Her sükunetin şefkatli kollarına bıraktığımda bu yek pare kendimi, içimi bir ürperti sarar, bana tüm gerçekliğiyle sensizliği hatırlatan. Şimdi başım önüme eğilmiş, engel olamıyorum. Reşid'im, kurtarın beni! Kaderin çağlayanlarında kayboluyorum. Aklım kalbimle ne zaman sulh eder? Bekliyorum.

Kapılar Battığında

Tutukluğumun öyküsünü yazabilmeme müsaade eder misiniz?.. Vaktinizden bir parça feda edebilir misiniz? Benim için…

Fakat Uzak

Yüzünde İstanbul siluetinin derinliği demlenmişti, ey yaslı sevda. Bense kımıldamadan durup öylece bakıyordum sana. Sanki en ufak bir esintide bozulup gidecekmiş gibiydi her şey. Hep bu anda kalsak, hiç sonrası olmasa mesela, sahile insek biraz, anlatsak anlatsak... Dökülsek kelimenin tam manasıyla, dertleşebilsek müsamahayla… Asırlık bir mahzene hapsolmuş gibi kenetlensek birbirimize, muhtaç olsak, nedenimiz olsa. Ben öyle birini sevdim ki her paylaşabilmenin kenarına yaklaştığım da kaybolurum geçmişimde ve geleceğimde. En tehlikelisini icra eder yüreğim, vazifesini bilir! Kanar köhne uca.

Bir Gülümseme Alın

Benim söylemek için çırpındığım gecelerde, siz yoktunuz. - Özdemir ASAF

Koskocaman bir bahçe hayal edin şimdi, içinde mutlu yüzleri olan, sade, gösterişsiz, mütevazı. Size de ikram ediyorlar bir tane “buyurun bir gülümseme de siz alın” diyorlar.

Teşekkürünü zikredip sineye çekildi çocuk, yalnızlığa bağlanmıştı umarsızca nasılsa. Zoraki bir gülümsemeydi, eğreti durdu onda. Hayrandı böylesi bir manzaraya; hava da toprak kokusu, bahçede bahar yeşilliği, bir de yüzüne sonradan konduğu belli olan o ucuz güneş olmasaydı…

GÖSTERİŞSİZ

Kapı’nın gıcırdısı duyularıma hitap eden son şey oldu. Uçtum, birden bire yok oldum. Geçmişime düştüm, özlemimi hatırladım.

Şimdi şu bankın kenarından uzanan o el aslalarla dolu manaların ta kendisi. Bir şekerin getirdiği o kusursuz gülümsemenin değerini iyi bil çocuk. Koş, bak, konuş.

Koş ki savur rüzgârları tenime, anımsat!
Bak ki gözlerim kaybolsun gözlerinde, korkusuzca.
Konuş ki yaram kanasın, çözülelim, düşünmeden ilk defa!

Zamanın değerini algılamak istemiyorduk. Çocukça hayallerdi bizimkisi… İçi hep saftı ve şimdi yıllar geçti, büyüdük, geleceğe geri döndük.

Sweet People

Her temas bir iz bırakır- Edmond Locard

Silgi kullanmadan resim çizme sanatına hayat denir- John Christian

Ne cenneti merak ediyorum ne de cehennemi ; Çünkü ben annemi gülerken de gördüm, ağlarken de-Özdemir Asaf

"Yalnızlık" kelimesinin söylenişi ne kadar kolay. Halbuki taşıması o kadar zor ki.- Goethe

Aşk, dünyanın en tatlı mutluluğu ile en derin acısından yaratılmıştır.- Bailey

 Ne kadar silersen sil ya yırtılır defterin. Yada izi kalır cümlelerin.- Elif Şafak