GÖSTERİŞSİZ

Kapı’nın gıcırdısı duyularıma hitap eden son şey oldu. Uçtum, birden bire yok oldum. Geçmişime düştüm, özlemimi hatırladım.

Şimdi şu bankın kenarından uzanan o el aslalarla dolu manaların ta kendisi. Bir şekerin getirdiği o kusursuz gülümsemenin değerini iyi bil çocuk. Koş, bak, konuş.

Koş ki savur rüzgârları tenime, anımsat!
Bak ki gözlerim kaybolsun gözlerinde, korkusuzca.
Konuş ki yaram kanasın, çözülelim, düşünmeden ilk defa!

Zamanın değerini algılamak istemiyorduk. Çocukça hayallerdi bizimkisi… İçi hep saftı ve şimdi yıllar geçti, büyüdük, geleceğe geri döndük.

Kaçıp ıssız bir taraflara, ağlıyasımız var masumiyeti yakaladığımız şiirlerle, şarkılarla ( Neden ıssız bir taraflara?) ve o yakaladığımız yerde kalasımız var zamanın önemini düşünmeden saatlerce, yalnızca ( Neden yalnızca?). Durup tek başımıza irdelememiz gereken onlarca konunun içinde çaresizliğimizle yüz yüzeyiz şimdi.

“Tamam, geçti bir şey yok, tamam ağlama artık geçti, bak BEN varım yanında, korkma hepsi geçti…”

İşitilmesi arzulanır mı? Bu seslerin. Meçhul. Neden meçhul?

Ah sesler…

Gitgide uzaklaşan sokak sesleri, sessizliğimizi fark ettirdi bizlere. Koyu karanlıklardan korktuğumuzu, üşüdüğümüzü; söyleyemedik, beceremedik. Güçlü görünmeye çalışırken, yoksun olduğumuzu sandıkları duygularımızı haykırmakta hep amatördük biz. Araf'ta olmak, gri olmak ne acınası

… Ne güç…

Böylece mutsuzluğun tadını iyice hisseder olduk peki ya mutluluğun tadı nasıldı? Tadı var mıydı? Hatırlayan var mı? Ki unutulmuş, yıllar olmuş. Biri mutluluğun tadını tarif edebilir mi? Bize. Umut olsun diye, yitik özümüze fütursuzca sahip çıkalım diye…

Bir ses geldi öteden, hiç olmadığı kadar emindi kendinden:

“Dudaklarınız, keşkelerle dolu cümleleri telaffuz etmemişse eğer, mutlusunuzdur.”

Peki ya şimdi,

İçten sarılmalara ihtiyacımız var bizim, sizin, hepimizin, herkesin.

Herkesin kalbi kırık bir şeylere, oysaki sarılabilseydik şöylece ve öylece durabilseydi zaman şimdi akan rimellerin kıyısında oturan biz olmayabilirdik.