KOLEKTİF

Zannetmeye devam koca çocuklar…

Elime silgiyi almış yıpranmış sayfalardaki karartıları siliyordum. Geçmişimi siliyordum. Ne kadar da kolaymış. Hiç zorlanmadım, elim hakimiyetini ilan etmişti sanki. Hiç oyun oynamamış, hiç âşık olmamış, hiç ağlamamış ruhu yarım hissiz birisi tarafından hoyratça savruluyordu elimdeki silgi. Yoksa bu kadar kolay yapamayacağımı bende biliyordum.

Silgi parçacıklarının her birisi anılarımla mumyalanmıştı. Tenimle Dost olmuşlardı. Yüzümdeki hislerimin saklanan tarafının intikamını alıyorlardı. Elimin tersiyle savurup attım onları gecelerimi, gündüzlerimi, hüzünlerimi... artık vefalı olmaya gerek var mıydı? Sayfa eskisi gibiydi. Beyazlığa ihtiyacım yoktu artık. Kalan parçacıkları okşuyordum. Son kez onlar da uçtu, ellerimin arasından usulca dolanarak... Ve artık yerinde silik hatıralar kaldı. Ellerime baktıkça, dokundukça, kanatan.

  Sen dertlerini yaratırken biz mütemadiyen yazıyorduk böyle sessizce, yazdıkça da söyleniyorduk size. Siz hep düşünceliydiniz fakat yanıldınız. Olduğumuz gibi olamadık biz, maskelerden arınamadık, deneyemedik bile,  korktuk çünkü.

Seni de kendimizi de yormayacağız artık, defterlerden kurtulmanın vakti geldi. Kaideleri yıkmanızı beklemenin de. Tenha (!) caddeler de yalnız dolaşmamızın ibadetleşmesi hepimizin yüzünden. Biz birlikte yaşamayı beceremiyoruz, çünkü biz çok akıllıyız (!), çünkü biz modern yüzyılın insanlarıyız (!). Zannetmeye devam koca çocuklar…