14 Şubat 2014 Cuma

GÖSTERİŞSİZ


Kapı’nın gıcırdısı duyularıma hitap eden son şey oldu. Uçtum, birden bire yok oldum. Geçmişime düştüm, özlemimi hatırladım.

Şimdi şu bankın kenarından uzanan o el aslalarla dolu manaların ta kendisi. Bir şekerin getirdiği o kusursuz gülümsemenin değerini iyi bil çocuk. Koş, bak, konuş.

Koş ki savur rüzgârları tenime, anımsat!
Bak ki gözlerim kaybolsun gözlerinde, korkusuzca.
Konuş ki yaram kanasın, çözülelim, düşünmeden ilk defa!

Zamanın değerini algılamak istemiyorduk. Çocukça hayallerdi bizimkisi… İçi hep saftı ve şimdi yıllar geçti, büyüdük, geleceğe geri döndük.